De Octopus

De zon kwam op en het water van de Fijne Lagune glansde in de eerste zonnestralen. De Meervrouw zwom naast de witte reuzeschelp en keek verbaasd om zich heen. Aan de rand van de lagune dobberden bijna alle zeedieren. En rondom de atol zwommen er nog een paar die te groot waren om de lagune in te zwemmen.

‘Goedemorgen allemaal, wat zijn jullie keurig op tijd. Omdat er zoveel dieren zijn, zal je misschien lang moeten wachten, dus ik hoop dat jullie genoeg geduld hebben.’
Ze wreef over de witte reuzenschelp de langzaam open ging

Van opwinding spoot Octopus een straatje inkt in het oog van de egelvis, die dat niet leuk vond en snel rondjes begon te zwemmen om de inkt uit haar ogen te krijgen. Octopus probeerde met al zijn twintig armen de inkt weg te wuiven maar die raakten daardoor helemaal in de knoop!

‘Ach, kom maar hier Octopus, dan beginnen we met jou en dan de egelvis en zo verder.’
Octopus keek met grote ogen geschrokken in het rond en zwom toen langzaam, met zijn armen in de knoop, naar de witte schelp. Het duurde best wel lang voordat de Meervrouw alle armen uit de knoop had gehaald. Ondertussen vroeg ze:

‘En Octopus, weet je wat je zou willen veranderen aan jezelf?’

‘Jazeker Meervrouw. Ik vind het erg leuk om verstoppertje te spelen. Ik pak dan schelpen en steentjes en andere dingen om verstop-plekjes van te maken. Alleen, mijn armen zijn zo glibberig dat ik dingen bijna altijd laat vallen en als ik iets met nog meer armen pak, dan raken ze in de knoop. En uit de knoop halen duurt zo lang...’

‘Ja, twintig armen is ook wel erg veel. Zou het beter zijn als je wat minder armen zou hebben? En als je dan op de rest zuignappen krijgt, kan je alles goed oppakken.’

Octopus dacht even na en zei: ‘Zuignappen zijn een geweldig idee en ik denk dat ik met acht armen alles kan doen.’
De Meervrouw zette Octopus in de schelp, wreef langs de rand en de schelp ging dicht en gelijk weer open. Octopus had nu geen twintig glibberige armen meer, maar acht met zuignappen! Hij bewoog ze, probeerde de zuignappen en keek blij naar de Meervrouw.

‘Maar ik mag nu nog één ding uitzoeken. Als ik van kleur kan veranderen lukt verstoppen nog beter. Is er misschien nog een klein pareltje over?

De Meervrouw lachte, pakte uit de schelp een kleine, glanzende parel en stopte die in de mond van Octopus. Die slikte de parel door en gelijk golfden allerlei kleuren over zijn vel.

Blij zwom Octopus naar de rand van de lagune en liet trots aan al zijn vrienden zien hoe hij van kleur veranderde.

En nu weet je precies waarom een octopus van kleur kan veranderen en acht armen met zuignappen heeft.