De Heremietkreeft

  Alle zeedieren zwommen in een grote cirkel door de Fijne lagune en keken vol verbazing naar alle parelmoerkleuren boven hun hoofd. Plotseling klonk een geluid als van een gong. Het kwam uit het midden van de lagune, waar de grote witte schelp lag die nu weer dicht was. Naast de schelp zwom een vrouw met lange haren en een veelkleurige sluiervisstaart.

Met een puntig slakkenhuis tikte ze tegen de schelp en weer klonk gong.

'Lieve zeewezens, ik ben de Meervrouw. Speciaal voor jullie ben hier naartoe gekomen omdat ik heb gehoord dat er veel dieren ontevreden zijn met hoe ze eruit zien. Sommigen vinden hun vinnen te klein, monden te groot, sprieten en tentakels te lang of te kort, van de verkeerde kleur en nog veel meer. In deze schelp zitten allemaal spullen waarmee je jezelf mooier, handiger of nog meer bijzonder kan maken.

Iedereen mag drie dingen uitkiezen. Denk er om, dat je niet terug kan veranderen en dat het een paar dagen duurt voordat alles vorm-vast en kleur-echt is. Denk er rustig over na en als je iets wil veranderen, zorg dan dat je overmorgen hier bent als de zon opkomt. Het is al laat, tijd om naar huis te gaan, denk er goed over na en misschien tot overmorgen.’

Langzaam gingen alle zeewezens naar hun eigen plekje, druk pratend, totdat alleen de Meervrouw nog in de Fijne Lagune was.

Of toch niet helemaal alleen. Snel kruipend, van koraal naar rots

naar waterplant, kwam er een kleine kreeft naar haar toe. 

Ze zwom naar hem toe en pakte hem voorzichtig op.

'Ach Heremietkreeft, wil jij niet naar huis?'

'Lieve Meervrouw, ik heb toch geen huis, ik kruip steeds heel

snel van de ene steen naar de andere, omdat ik me zo bloot en

onveilig voel. Ik wordt zo moe van altijd maar vlug-vlug te

moeten zijn. Heeft u niet iets voor me zodat ik me niet meer

hoef te haasten en rustig aan kan doen?'

'De reuzeschelp gaat overmorgen pas weer open'. Ze zuchtte 

diep en keek van Heremietkreeft naar het puntige slakkenhuis in

haar hand.

'maar ik heb wel iets wat je een thuis en een veilig gevoel geeft.'

Voorzichtig schoof ze het slakkenhuis over zijn

achterlijf. Heremietkreeft keek rechtsom naar het slakkenhuis,

toen linksom en wiebelde heen en weer met zijn achterkant. 

 'Oh, wat een goed idee en wat mooi en wat fijn.' 

Van blijdschap begon hij te dansen. 'Nu hoef ik me niet meer te

 haasten én heb ik een huisje. Dankuwel Meervrouw!'

Dansend en draaiend kroop Heremietkreeft naar een bosje

zeewier, trok het slakkenhuis helemaal om zich heen en viel in

slaap.

De Meervrouw keek hem glimlachend na. Toen ging ze zelf op

de reuzenschelp liggen, drapeerde de sluierstaart om zich heen

en dacht bij zichzelf dat het bijzondere dagen zouden worden.

En nu weet je precies waarom de heremietkreeft zijn achterkant

altijd in een huisje of schelp verstopt.